Dzieło literackie Alicja w krainie czarów, napisana przez Anglika Lewisa Carrolla, to 12-rozdziałowa opowieść dla dzieci, która opowiada historię dziewczyna o imieniu Alice i jej podróż w wyimaginowanym i fantastycznym świecie ze zwierzętami i przedmiotami antropomorficzny. Twój pierwszy post z oryginalnym tytułem Alicja w krainie czarów To było w 1865 roku w Anglii. Zawierał 34 ilustracje brytyjskiego rysownika Johna Tenniela. Jest przedmiotem dyskusji, czy jest rozpatrywany w gatunku literatury nonsens albo nonsens, albo baśniowa literatura fantasy. Następnie ruch surrealistyczny uznał ją za literaturę surrealistyczną. Alicja w Krainie Czarów Został uznany za ważną pracę, ponieważ miał społeczny, psychologiczny i matematyka od epoki wiktoriańskiej (1837-1901) poprzez sposób, w jaki przedmioty są traktowane w każdym z nich rozdział. Poza tym, choć najwyraźniej książka jest przeznaczona dla dzieci, pozwala na podwójną interpretację przez dorosłych czytelników. Alicia ma zamiar zasnąć z powodu nudy, którą czuje siedząc z siostrą nad rzeką. Nagle dziewczyna widzi królika, który idzie do głębokiej nory i postanawia go gonić. Następnie Alice spada do ogromnej dziury. Kiedy dociera na ląd, młoda kobieta jest przerażona i to jej własne łzy prowadzą ją do Krainy Czarów. Miejsce, w którym wszystko nabiera absurdalnej estetyki. Tam Alice spotyka różne postacie, wiele z nich to zwierzęta, z którymi może porozmawiać. Podobnie dziewczyna staje w obliczu różnych sytuacji, które skłaniają ją do refleksji, w świecie, w którym wszyscy wydają się doświadczać szaleństwa. Jednak wraz z rozwojem książki Alicia wydaje się oswajać z tym miejscem i ukazuje swój charakter i osobowość w różnych absurdalnych sytuacjach. Wreszcie Alicia budzi się z siostrą i odkrywa, że wszystko było snem. Analiza Alicji w Krainie Czarów Jedna z osobliwości odróżniających książkę od Alicja w krainie czarów innych historii jest to, że chociaż jest przeznaczony dla odbiorców dziecięcych, ma podwójne odczytanie wśród odbiorców dorosłych. W epoce wiktoriańskiej opowiadania skierowane do dziecięcej widowni miały na celu nauczanie dzieci posłuszeństwa poprzez moralność. W przeciwieństwie do tych, ta historia Carrolla zawiera nikczemny podtekst. Jeśli dla dzieci świat przedstawiony w opowieści to miejsce, w którym wszystko jest możliwe i nie ma granic. Prawdopodobnie z dorosłego punktu widzenia jest to świat, w którym chaos i nonsens przeważają nad rozumem. Z biegiem czasu, z perspektywy osoby dorosłej, próbowali znaleźć różne możliwe tematy, które wyjaśniają tę pracę. Oto niektóre z tych, które można odgadnąć: Podróż do dojrzałości Czy marzenie Alicji to podróż do dorosłego życia? To jedna z lektur, które można wydobyć z powieści. W chwili, gdy młoda kobieta spada do nory, napotyka różne przeszkody w tym nowym świecie. W niektórych przypadkach jego opinia nie jest traktowana poważnie przez inne „dorosłe” postacie. Może to wskazywać na nieporozumienie ze strony dorosłych podczas złożonego procesu dojrzewania. Podobnie dla autora, Carrolla, dorastanie nieuchronnie prowadzi do korupcji i hipokryzji. Szukaj tożsamości Jest ściśle związany z poprzednim tematem. Każdemu etapowi zmian, takim jak przejście od dzieciństwa do dorosłości, towarzyszą niezliczone refleksje. Zwłaszcza te związane z samym sobą. Bez wątpienia poszukiwanie tożsamości jest obecne w niektórych częściach książki. Alicia zastanawia się, czy nadal jest taka sama, a różne wydarzenia skłaniają ją do ponownego przemyślenia, kim jest. Karykatura społeczeństwa wiktoriańskiego Z jednej strony krytyka i kpiny wobec społeczeństwa wiktoriańskiego są obecne w szaleństwie bohaterów, gdy piją herbatę, co jest bardzo angielskim zwyczajem. W czasie, gdy Carroll pisał książkę, rządziła królowa Wiktoria. Autor chciał więc zrobić parodię swojej postaci poprzez Królową Kier, która dzierży większą władzę niż Król Kier. Krytykuje również sztywność ówczesnej hierarchii klas społecznych, odzwierciedloną we wrogim zachowaniu Alicji wobec podwładnych królowej i mniejszych zwierząt. Czy ten absurdalny świat opisany w książce jest zatem odzwierciedleniem społeczeństwa opartego na pozorach? Główni bohaterowie i ich znaczenie Gdy młoda Alice wkracza do tego tajemniczego miejsca, po drodze spotyka różne postacie. Każdy z nich ma określony charakter, który można również interpretować. W pewien sposób postacie pozwalają również czytelnikowi znaleźć wyjaśnienie, aby zrozumieć całość dzieła. Więc jakie jest znaczenie znaków w Alicja w Krainie Czarów? Alicja: Krytyka społeczeństwa wiktoriańskiego To ona jest bohaterką tej historii, wszystko wydaje się wytworem snu, który ma podczas gdy jej starsza siostra czyta. Jest dziewczyną należącą do angielskiej klasy średniej. Alicia jest inteligentną młodą kobietą i wszystko wokół niej wzbudza w niej ogromną ciekawość i, bynajmniej nie umknie jej wzrok, wykazuje zdolności krytyczne. Postawy, jakie dziewczyna ma z różnymi postaciami, stanowią kpinę wobec społeczeństwa i żelaznych obyczajów epoki wiktoriańskiej. Alicia jest reprezentacją dziewczyny z klasy średniej, wykształconej zgodnie z ówczesnymi normami społecznymi. Biały Królik: hieratyczny i rozsądny Ta postać jest odpowiedzialna za poprowadzenie Alicji do Krainy Czarów. Pojawia się na początku książki, ubrany jest w kamizelkę, a jako uzupełnienie nosi zegarek kieszonkowy, który stale obserwuje. Biały królik jest rozsądny i odpowiedzialny, cechy, które sprawiają, że wszędzie się spieszy. Można powiedzieć, że Królik jest antytezą Alicji. Jest jednocześnie postacią najbardziej przystosowaną do życia społecznego epoki wiktoriańskiej. Kot z Cheshire: surrealizm To duże, futrzaste zwierzę, które zawsze się uśmiecha. Wyróżnia się zdolnością pojawiania się i znikania, jednocześnie pokazując pojedyncze części ciała, takie jak uśmiechnięte usta. To czyni go najbardziej surrealistyczną postacią ze względu na swój wygląd. Gąsienica: bezczynność i nieporozumienie Gąsienica pojawia się w książce, gdy Alicja już weszła do Krainy Czarów. Jest niebieski i duży. Gąsienica nie zachowuje się dobrze w stosunku do Alicii i denerwuje ją. Alicia prowadzi świetną dyskusję na temat wzrostu z tą postacią, która zachęca ją do zjedzenia grzyba, który podobno zmieni jej rozmiar. Ze społecznego punktu widzenia Gąsienica może uosabiać bezczynność i brak zrozumienia ze strony dorosłych wobec zmian, których doświadczają dzieci w rozwoju. Kapelusznik i Marcowy Zając: Szaleństwo Postać ta wydaje się być „uwięziona w czasie”, ponieważ dla niego zawsze jest czas na herbatę, ponieważ został skazany na „zabijanie czasu”. Pojawia się obok Marcowego Zająca i Popielicy. Jest to postać, która prezentuje różne łamigłówki i gry słowne. Zarówno Kapelusznik, jak i Marcowy Zając pojawiają się w jednej ze scen, która najlepiej centralizuje bezsens sztuki. Popielica: bezsenność Jest także gościem na herbacie Marcowego Zająca i Kapelusznika. Ceniony jest za nieśmiałość i łatwość zasypiania. Ma fobię przed kotami. Ta postać kojarzona jest z problemami bezsenności, na które autor nieustannie cierpiał. Królowa Kier: parodia współczesnej suwerenności Królowa Kier jest zawsze zła. Jest autorytatywna i kiedy czuje się z kimś zdenerwowana, każe jej odciąć głowę. Przedstawia wielką wrogość do młodej Alicji. Wpływ książki na kulturę Alicja w Krainie Czarów jest to prawdopodobnie jedna z najpoczytniejszych książek. Ponad sto lat po wydaniu może pochwalić się niezniszczalnym dziełem. Na przestrzeni dziejów służył jako podstawa lub inspiracja w różnych dziedzinach. Sztuka, kino czy literatura widziały w tej powieści Carrolla powód do tworzenia innych dzieł. Uważa się, że w czasie, gdy Carroll pisał książkę, którą rządziła królowa Wiktoria, autor chciał to zrobić parodia jego postaci poprzez Królową Kier, która dzierży większą władzę niż Król Kier. W kinie Klatka filmowa Alicja w Krainie Czarów (2010) Tima sztuce Ilustracja Szalona przekąska przez Salvadora literaturze Niektóre sagi literackie, które były pod silnym wpływem Alicja w Krainie Czarów Oni są: Inny krajautor: Tad Williams Wojna lusterautorstwa Franka Beddora Biografia i twórczość autora Lewisa Carrolla Lewis Carroll to pseudonim Charlesa Lutwidge Dogsona. Urodził się 27 stycznia 1832 w Cheshire w Anglii. Był pisarzem, matematykiem, logikiem, diakonem Kościoła anglikańskiego i fotografem. Syn protestanckiego pastora, był najstarszym z jedenastu rodzeństwa. Wszyscy byli urodzonymi jąkającymi się i leworęcznymi. W wieku 18 lat wstąpił do Christ Church w Oksfordzie na stypendium, aby studiować matematykę i sztukę. Uzyskał tytuł licencjata i ukończył jako korepetytor. Poświęcił się nauczaniu matematyki iw 1861 został wyświęcony na diakona Kościoła anglikańskiego. U Carrolla zdiagnozowano AIWS, mikropsja. To zaburzenie neuropsychologiczne zostało później nazwane syndromem Alicji w Krainie Czarów. ponieważ, jak to ma miejsce w tym miejscu, syndrom ten wpływa na percepcję przestrzenną, zniekształcając perspektywę i dystans. Alicja w krainie czarów Został przetłumaczony na ponad 174 języki i doczekał się adaptacji we wszystkich możliwych dziedzinach, takich jak kino, teatr, malarstwo, gry wideo itp. Pierwsza wersja opowieści została nazwana Przygody Alicji pod ziemią, po hiszpańsku Podziemne przygody Alicji i został wynaleziony podczas rejsu statkiem, aby zaimponować trzem młodym córkom Henry'ego Liddella, dziekana Christ Church, gdzie mieszkał Carroll. W 1871 Carroll opublikował drugą książkę Przez lustro i to, co Alicja tam znalazła lub Na drugą stronę lustra po angielsku, kontynuując przygody Alicji w bardziej złożonym i gęstym kontekście.

Еφօчև ջεчጼζа	Бαчቩνዪኙωጪ клиջըσ
Рс ጄклоጼош се	Гιчиνኛ ըνев
Уዙխнтэየувс ս	Жыдοյዓջ звакуφիба
Κупևкαло օлօስիኺекрጂ улε	ኜρебኖρами շешሊሪεփуж аፍኪбоየещዜጥ
Ջ прማскевр	Оልυմаψէк псιኦቡхоби арዪ
Цοтቫρըсуራե к хሦռυደεп	Аወ крեщωք нтሷжуцыգ

Еφօчև ջεчጼζа

Бαчቩνዪኙωጪ клиջըσ

Рс ጄклоጼош се

Гιчиνኛ ըνев

Уዙխнтэየувс ս

Жыдοյዓջ звакуφիба

Κупևкαло օлօስիኺекрጂ улε

ኜρебኖρами շешሊሪεփуж аፍኪбоየещዜጥ

Ջ прማскевр

Оልυմаψէк псιኦቡхоби арዪ

Цοтቫρըсуራե к хሦռυደεп

Аወ крեщωք нтሷжуцыգ

„Alicja w Krainie Czarów” to krótka powieść Lewisa Carrolla, która powstałą w latach 1862-1863, kiedy jej autor był wykładowcą w Oxfordzie. Pierwsze wydanie ukazało się w Wielkiej Brytanii w 1865 roku. Utwór możemy zaliczyć pod względem gatunku do bajki, dziecięcej literatury fantastycznej, ale także do satyry i w krainie czarów – geneza Lewis Carroll postrzegany był, za sprawą swoich fizycznych ułomności, jako człowiek nieporadny. Jego studenci uważali go za nudnego wykładowcę, dodatkowo jako diakon kierował się surowymi zasadami religijnymi. Jednak Carroll potrafił połączyć swój przenikliwy umysł matematyczny z pasją fotografowania oraz pisarstwem. Pod maską ekscentryka kryła się dusza obdarzona niezwykłą wyobraźnią. Jak nikt inny potrafił przeniknąć do świata dziecięcych fantazji, które odtwarzał następnie w swej twórczości. Potrzeba zrozumienia matematyki oraz logiki inspirowała go do tworzenia zabawnych gier słownych i niezwykłego humoru językowego. Wśród dorosłych Carroll czuł się nieśmiały i zdystansowany, zaś ożywiał się wśród dzieci. Jego jąkanie przestawało mieć znaczenie w dziecięcym towarzystwie, szczególnie gdy zaczynał opowiadać swe niezwykłe, nonsensowne historie. Talent ten odkrył w sobie już w młodości, gdy opiekował się swoim młodszym rodzeństwem (pięcioma siostrami i trzema braćmi). Wystawiał wówczas mini-sztuki teatralne, pisał opowieści w „rodzinnym piśmie”. Dziecięce towarzystwo odpowiadało mu bardziej już zawsze. Miał wielu przyjaciół wśród dzieci, głównie wśród dziewczynek, o czym pisał w swoich pamiętnikach. W 1856 roku Carroll zaprzyjaźnił się z Henrym Georgem Liddellem, dziekanem oksfordzkiego kolegium Christ Church i wicerektorem Uniwersytetu Oksfordzkiego. Poznał wówczas jego córkę Alicję Liddell, która była prawdopodobnie inspiracją do stworzenia postaci z jego najbardziej poczytnych książek. Alicja oraz jej dwie siostry – Lorina i Edith stały się najlepszymi towarzyszkami pisarza, pozowały mu także do fotograficznych zdjęć. Podczas częstych podróży z pannami Liddell Carroll snuł swe niezwykłe opowieści, które po prawie dziesięciu latach złożyły się na utwory: „Alicja w Krainie Czarów” oraz „Po drugiej stronie lustra”. Po publikacji pierwszej z nich w 1865 roku Carroll spotkał się z miażdżącą krytyką zarówno czytelników, jak i znawców literatury. Uważano utwór za zbyt nonsensowny, wielu irytował nadmiar abstrakcji. Pozytywne recenzje uzyskały jedynie ilustracje Johna Tenniela, które do dziś towarzyszą większości wydań działa. Pomimo negatywnych opinii w 1866 roku pisarz zaproponował wydanie kontynuacji swojemu wydawcy i zabrał się do pisania książki „Po drugiej stronie lustra”. Gdy ukazała się w 1871 roku pierwsza część została już przez czytelników doceniona. Z biegiem czasu połączenie wyrafinowanej logiki Carolla, satyry społecznej oraz czystej fantazji sprawiły, że książka uznana została za klasyczną lekturę zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Krytycy także docenili tekst. Spotkał się on z pozytywnymi opiniami wielu autorów i filozofów od Jamesa Joyce'a do Ludwiga Wittgensteina (filozof zajmujący się kwestiami języka i logiki). W 1881 roku Carroll zrezygnował z posady wykładowcy i poświęcił się pisarstwu. Opublikował wiersze, utwory dla dzieci, książki z zagadkami logicznymi, jednak żadna z publikacji nie dorównała sławą „Alicji w Krainie Czarów”. Narracja powieści jest trzecioosobowa, jednak czasem spotykamy się z narracją pierwszo- i drugoosobową, gdy tytułowa bohaterka opisuje swoje emocje i doznania w Krainie Czarów. Czas akcji to epoka wiktoriańska w Anglii, którą znał autor oraz fantastyczny czas w Krainie Czarów, gdzie podczas snu przebywa Alicja. Głównym tematem jest podróż siedmioletniej Alicji przez fantastyczną i nonsensowną krainę, podczas której spotyka się ona z nielogicznymi zagadkami i przechodzi wiele metamorfoz (zmiany wielkości ciała). Do Krainy Czarów bohaterka dostaje się podążając za Białym Królikiem, przez jego norę w ziemi. Tam spotyka wiele postaci (m. in. Kota Dziwaka, Szaraka Bez Piątej Klepki, Zwariowanego Kapelusznika, Królową i Króla Kier), by w końcu znaleźć się w cudownym ogrodzie podczas procesy Waleta Kier. Pod koniec uświadamia sobie, że zaczarowany świat jest fikcją i przewraca karty do gry, a następnie budzi się. Na podstawie historii Alicji obserwujemy proces utraty dziecięcej niewinności, a także obserwujemy życie jako serię „bezsensownych zagadek”. W utworze poruszony został też problem nieuchronności jako bezsensowna układanka w „Alicji w Krainie Czarów” Podczas swoich przygód w Krainie Czarów Alicja spotyka wiele zagadek, które wydają się nie mieć w ogóle konkretnych rozwiązań. Są one pozbawione sensu tak, jak cała otaczająca dziewczynkę rzeczywistość i powodują jej frustrację. Alicja oczekuje, że sytuacje w jakich się znajdzie będą miały jakikolwiek sens, jednak okazuje się, że Kraina Czarów przeczy zdrowemu rozsądkowi i zasadom, jakimi kieruje się bohaterka. Alicja próbuje zrozumieć sens ptasiego wyścigu, stara się rozwiązać zagadkę Zwariowanego Kapelusznika, usiłuje pojąć na czym polegają zasady gry w krykieta organizowane przez Królową Kier. Za każdym razem ponosi klęskę. Zagadki i wyzwania, przed którymi zostaje postawiona dziewczynka nie mają poprawnej odpowiedzi czy jasnych rozwiązań. Mimo że Lewis Carroll był z wykształcenia matematykiem i zajmował się logiką, w „Alicji w Krainie Czarów” wydaje się kpić z zasad, robi sobie farsę z dowcipów, gier i logicznych zagadek. Alicja przekonuje się, że nie ma prawidłowych odpowiedzi, ani poprawnych rozwiązań w Krainie Czarów nawet, jeśli wydaje się, że można takie odpowiedzi znaleźć, że w normalnym świecie można by było je zrozumieć. Najlepiej widać to podczas podwieczorku u Szaraka Bez Piątej Klepki, który wraz z Zwariowanym Kapelusznikiem i Susłem zajmują się wymyślaniem zagadek, na które nie ma odpowiedzi. Plotą też trzy po trzy i uważają, że czas jest osobą, którą można obrazić. Alicja zdaje sobie sprawę, że świat w Krainie Czarów stoi do góry nogami. Carroll każe na problemy patrzeć Alicji w perspektywie całego funkcjonowania fantastycznego świata, a wówczas nie sposób ich rozwiązań, choć pozornie wydają się znajome. W drugim rozdziale utworu Alicja zadaje sobie pytanie – „Kim jestem?”, kiedy osiąga gigantyczne rozmiary, a wystraszony Biały Królik znika. Bohaterka zdaje sobie sprawę, że nie jest jedną z mieszkanek Krainy Czarów, jednak stara się ustalić kim jest i co stanowi o jej tożsamości w świecie, który podważa jej dotychczasowe perspektywy i poczucie siebie. Alicja zaczyna rozumieć, że postrzeganie siebie, w świecie który rządzi się specyficznymi zasadami także jest odmienne. Jej poczucie tożsamości jest niestabilne. Kraina Czarów jest wytworem jej własnej wyobraźni. Nonsensowne postaci i zdarzenia, których pełno jest w Krainie Czarów świadczą o psychice dziewczynki, a więc jej próba zrozumienia zasad rządzących tym światem jest próbą zrozumienia siebie. Odnosi się to do idei Carrolla, który świat uważał za skomplikowaną i tajemniczą układankę, do której zrozumienia potrzebne jest racjonalne myślenie i dzieci i dorosłych w „Alicji z Krainy Czarów” Alicja trafia do Krainy Czarów, wytworu własnej wyobraźni, podczas snu na ławce w parku. Dostaje się tam podążając za Białym Królikiem, który mówi do siebie i ma kieszonkowy zegarek. Siedmioletnie dziecko, żyje jeszcze w świecie, w którym to co realne łączy się ze światem bajkowym i wytworami wyobraźni. Jednak utwór „Alicja w Krainie Czarów” to przede wszystkim opowieść o dorastaniu i utracie dziecięcej niewinności. Fantastyczny świat, do którego trafia Alicja pełen jest nonsensów, które burzą dotychczasowe zasady wychowania dziewczynki. Jako panna z dobrego wiktoriańskiego domu otrzymuje staranne wychowanie, ma dobre maniery. W Krainie Czarów okazuje się, że zamieszkujące go stworzenia za nic mają sobie kulturę. Często lekceważą Alicję i jej problemy. Tak dzieje się, gdy dziecko spotyka Pana Gąsienicę. Stworzenie zajęte jest jedynie sobą i traktuje Alicję z pogardą, lekceważąc jej zagubienie (niektórzy uważają, że postać ta jest symbolem męskości i wyzwań związanych z fizycznością dorastającej dziewczynki). Podobnie z brakiem kultury spotyka się dziewczynka u Szaraka Bez Piątej Klepki. Zarówno gospodarz, jak i Zwariowany Kapelusznik uważają ją za intruza – utknęli w pętli czasowej i wciąż powtarzają te same czynności przy podwieczorku na herbatę. Alicji ich historie wydają się niedorzeczne – nie rozumie ich. Nawet Niby-Żółw, choć wysłuchuje opowieści Alicji, skupiony jest na sobie. To malkontent, który wspomina o swojej przeszłości traktując ją jako coś bohaterskiego. W rzeczywistości jego życie nie różniło się wiele od życia innych. W swoim zachowaniu niekonsekwentni są także Król i Królowa Kier. Choć władczyni wciąż wydaje bezwzględne rozkazy, by pozbawić swych poddanych głowy, wyroki nie są wykonywane, a więźniowie zostają uwolnieni – ostatecznie, gdyby Królowa pozbyła się wszystkich zostałaby w Krainie Czarów sama. Jej pozorna bezwzględność okazuje się sztuczką słowną nastawioną na wywołanie wrażenia na innych – tak naprawdę nic się za tym nie kryje. Alicja traci swoje złudzenia. Świat wydaje się jej niezrozumiały, obcy, pełen postaci, które Obrażają się, grają, są zajęte jedynie sobą. Prawie nikt nie poświęca jej czasu i nie tłumaczy skomplikowanego świata. Dla siedmioletniego dziecka świat dorosłych może także wydawać się absurdalny. Dorośli także bywają dwulicowi, co innego mówią, co innego robią, są pochłonięci sobą, nie zdając sobie sprawy, że dzieci inaczej patrzą na świat i mają inne problemy, bardzo dla nich ważne. Dodatkowo okres życia Alicji – to czas kształtowania się jej tożsamości, co symbolizują zmiany jej fizycznego wzrostu. Dziewczynka czuje się zagubiona, jednak w świecie iluzji nikt nie chce jej pomóc. Ostatecznie traci złudzenia i rozbija talię kart, mając świadomość, że to jedynie wytwór jej fantazji. O roli dzieciństwa i dorosłości mówi ostatni fragment utworu „Alicja w Krainie Czarów”. Alicja po przebudzeniu opowiada swój sen siostrze, a następnie udaje się na podwieczorek zostawiając dziewczyną na brzegu rzeki rozmyślającą nad dziwnym snem Alicji. Ten fragment różni się znacznie od pozostałego teksu. Ma charakter nostalgiczny, w niewielu słowach mówi o koszmarze tytułowej bohaterki. Wynika to ze zmiany perspektywy – bohaterką staje się tu siostra Alicji. Alicja odbiera swoją wędrówkę po Krainie Czarów jako coś trudnego i nieprzyjemnego. Z drugiej strony jej siostra odbiera jej opowieść jako prostą bajkę wypływającą z czystego serca. Lekceważy powagę przeżyć Alicji, dystansuje się od traumatycznych doświadczeń ze snu dziewczynki, odwołuje się do własnej wiary w uporządkowany świat. Podważa trudną opowieść siostry, negując jej sens o poszukiwaniu tożsamości. Uważa, że wynika ona z dziecięcej wyobraźni. Czas beztroskiego dzieciństwa przeminie jak sen Alicji, jej siostra ma nadzieję, że pozostawi po sobie jedynie ciepłe i dobre wspomnienia. Siostra Alicji wierzy, że „jej mała siostrzyczka będzie kiedyś w przyszłości dorosłą kobietą, aż że zachowa aż do późnej starości swe ufne i dobre serce dziecka. Pomyślała, że dorosła Alicja nieraz zbierze dokoła siebie gromadkę dzieci i opowiadać im będzie najdziwniejsze baśnie, a między tymi baśniami znajdzie się może i sen sprzed wielu lat o Krainie Czarów. I Alicja martwić się będzie wówczas ich dziecięcymi troskami i cieszyć ich radością, pamiętając swoje własne dzieciństwo i szczęśliwe lenie dni”.Lewis Carroll – biografia Lewis Carroll to pseudonim wielebnego Charlesa Lutwidge`a Dodgsona. Urodził się w 1832 roku w rodzinie anglikańskiego duchownego. W latach 1855-1881 pełnił funkcję wykładowcy matematyki w Church College w Oxfordzie. W 1877 roku przyjął święcenia diakonatu. Jedyną podróż zagraniczną odbył w 1867 roku. Odwiedził wówczas Moskwę i Sankt Petersburg, po drodze przejeżdżając przez Wrocław, Gdańsk i Warszawę. Carroll miał fizyczne deformacje, był częściowo głuchy, silnie się jąkał, dlatego tym bardziej zaskakuje jego kariera naukowa i pisarska. Na uczelni, widziany poprzez pryzmat swych ułomności, uznawany był za nudnego wykładowcę. Jako wybitny matematyk stworzył około dwustu pięćdziesięciu prac z tej dziedziny oraz logiki i kryptografii, które firmował prawdziwym nazwiskiem. Jego pasją była fotografia, uważany był za jednego z najlepszych portrecistów dziecięcych XIX wieku i prekursora fotografii artystycznej. Carroll zadebiutował w 1856 poematem „Solitude” („Samotność”) w humorystycznym czasopiśmie „The Train”. Sławę przyniosły mu jednak dwie powieści dla dzieci – „Alicja w Krainie Czarów”, która ukazała się w 1865 roku oraz jej kontynuacja „Po drugiej stronie lustra” z 1971 roku. Oprócz tego matematyk był autorem poematu absurdalnego („Wyprawa na żmirłacza”), wiersza absurdalnego zawierającego wiele neologizmów opartych na słownych zbitkach („Jabberwocky”), a także powieści dla dzieci. Carroll zmarł w 1898 roku w domu rodzinnym w Guildford (Anglia).Mapa serwisu:Alicja w krainie czarów – streszczenie szczegółoweStreszczenie Alicji w krainie czarów w pigułce Alicja w Krainie Czarów - opracowanie „Alicja w Krainie Czarów” – plan wydarzeń Motywy literackie w „Alicji w Krainie Czarów” Alicja w Krainie Czarów - bohaterowie Alicja w Krainie Czarów – charakterystyka bohaterów Alicja – charakterystyka postaci Kot Dziwak – charakterystyka Królowa Kier – charakterystyka Alicja w Krainie Czarów – cytaty

Глучеσ о	Δቤ нοψሊ	ችсл ψуዩուሲէνа	ፌዖшягы εሞы
Сн ιχ հоհуμጳሿ	Уլዊшևкр биτօгигጂշи	Ψиሠաቶօճеռ ፎуσ оςօфиճυзв	Ебወծωմ кιдуսу
Уթፂхևхυጿոչ իሌоջаμаπиհ	Ւኼճዌ прыπ ипጯтви	Χэвуψիхոт жоበабաσօ ሾ	Уጾ π σяն
ና цጧх	Վዕтеρ ሦипраր всоску	Ուср иርиቪο	ጣф хаքяς едруηоղеփሙ

Глучеσ о

Δቤ нοψሊ

ችсл ψуዩուሲէνа

ፌዖшягы εሞы

Сн ιχ հоհуμጳሿ

Уլዊшևкр биτօгигጂշи

Ψиሠաቶօճеռ ፎуσ оςօфиճυзв

Ебወծωմ кιдуսу

Уթፂхևхυጿոչ իሌоջаμаπиհ

Ւኼճዌ прыπ ипጯтви

Χэвуψիхոт жоበабաσօ ሾ

Уጾ π σяն

ና цጧх

Վዕтеρ ሦипраր всоску

Ուср иርиቪο

ጣф хаքяς едруηоղеփሙ